Шидэт ягаан өнгө

Алгаа наранд үзүүлж араас нь ажвал

Хурууны салаа, хумсны завсраас

Хурмастын өнгө улбартан цацарч

Хүн болж хаанаас ирснээ

Хожим хаа очихоо
 Харчих шиг...

Үүрдийн хоосонд оршигч үхэшгүй мөнх тэрээр

Шидэт дулаан шившлэг шивнэж

Аянга цахилгаан мэт тэсрэлт

Алаг зүрхэнд амилуулж

Элсэн цагийг 

Эхийн минь хэвлийд эргүүлж

Үхлийн зөнгөөр сүлсэн тэртээх өдөр

Үр хөврөл байхдаа би ийм өнгөтөй байсан.

сэтгэлрүү шагайгч Түүнд

Энэ бичлэг тийм мундаг шүүмж энээ тэрээ бишээ. Би угаасаа тийм юм бичиж чадах ч үгүй.  Г.Аюурзанын шүлгүүдээс цөөхөн хэдийг түүж бичээд доор нь сэтэгэгдэл маягийн юм л бичсэн төдий. Ер нь анхнаасаа шүлэг "тайлбарлах" нь утгагүй байх. Нэгэнт төгс хэлбэрээ олчихсон зүйлийг жонхууруулж хүрээг нь явцууруулж өөрийнхөө төсөөллийн хэмжээнд хязгаарлах гээд байж магадгүй. Өөртөө зориулж зүгээр л нэг ийм тэмдэглэл үлдээмээр санагдаад бас Аюурзаныг мэддэггүй, эсвэл уншаад "ойлгодоггүй" гээд байдаг хүмүүсийн бодлыг өөрчилж хорхойг нь хөдөлгөж магадгүй гэж горьдлоо.

Тэмдэглэлээ уншсан тухай тэмдэглэл

Тэмдэглэлийн дэвтрээ нуур мэт дэлгээд
Тэр дунд нь би завьчин мэт аялав.
Шүлгийн мөрөөр аргамжсан
Дурсамж минь
Эмх цэгцгүй, энд тэндгүй...
Аялагч би амтархан, сониучирхан,
Зүүд мэт бодьтой бас бодьгүй
Төсөөллийн тэр л ертөнцдөө
Зургаан мэдрэхүйгээ шургуулж
Тайвуу уужуу аялах ахул: