Намар

9р сар бол уруул мялаах улаан дарс
Дарсанд халамцсан бардам зураач
Хацранд нь наалдсан тосон будаг
Хатсан будаг ховхорч унах тэр эгшин.

Энэ намар би

Энэ намар би,
Намрын тухай бичихгүй.
Моддын нулмис тосохгүй
Бороон чимээнд дагжихгүй
Тогоруун цувааг дагахгүй ээ.

Буурай ээж минь хаана байгаа бол?

Бүлээрэхэд минь өвөртлөөд унтдаг байсан
Буурай ижиигээ
Үхлийн тэвнээр сүлбүүлэн хэвтэхэд нь
Үнэндээ би юу ч хийж чадаагүй.

Мөрөөдөл гэдэг

Мөрөөдөл гэдэг
Мөнх хөх тэнгэр
Түүнд хүрэх тэмүүлэл
Өдөр бүрийн бясалгал
Өглөө сэрээд санах
Орой унтахдаа залбирах
Түнэр хөх тэнгэр
Тэнд гялалзах очир од.

Нэг амьсгаагаар - 1

***

Сиймгэр цагаан хөшгөн чанадаас,
Сарны хөлчүү туяа чимээгүйхэн гэтсээр
Сэм хөлөргөн биеийг чинь
Сувдан дуслаар гэрэлтүүлсэн.
Хүслийнхээ чивэлт цуурайг би
Хүүхэн хонгор биений чинь
Хүршгүй алсад хадаасан.

Төсөөлөлд минь чи бид хоёр

Төсөөлөлд минь чи бид хоёр
Тэнгэрийн заадасруу хамтдаа ниссэн.
Тэндээс эндхийн амьдралыг ажин удаан суусан.
Төсөөлөлд минь чи бид хоёр
Ертөнцийн хязгаарт цугтаа хүрсэн.
Ерийн болоод ер биш амьдралыг амтлан удаан амьдарсаан.

Өнөө өглөө

Ертөнцийн цөм гэж өөрийгөө ойлгоод
Ерөөл бүхний дунд сэлж явсан
Ажиггүй хэнэггүй бас гайхширсан, эргэлзсэн
Илүү дутуу чимэггүй, энд тэндээ хуяггүй
Хуял тачаал, хүсэл шуналын үнэргүй
Цээжнээсээ гэрэлтсээр
Нүднээсээ халиаж,
Орчлонг тэр чигээр нь гэрэлтүүлж
Инээмсгэлсэн, итгэсэн, бас л инээмсгэлсэн
Тэр хүүг
Өнөө өглөө нэхэн санав.

Чимээ

Хотын дарга буудлын цонхоор
Хоосон дарсны лонх шидчихэв.
Хав харанхуйд тэнүүчилж явсан
Хав хар муурыг ончихсонд
Хачин зовиурт чимээ хадав.

Удахгүй бороо орно

Удахгүй бороо орно.

Урд зам ус болно.

Уртаас урт түгжрэл үүснэ.

Улаан, ногоон, шар гэрэл газарт тунарна.

Урсчихсан усан будаг шиг болно.

Урт хөл, нойтон үс, цангинасан инээд

Улаанбаатрыг улам залуу болгоно.

Азарган бороог чамласан юм шиг

Азарган бороог чамласан юм шиг
Нулмисандаа бас урсчихаад ирэхэд чинь
Хүйтэн харцаар давхар хайрсан би,
Зүүдэнд чинь харин
Халуун цай, хуурай алчууртай угтаж
Зүрхийг чинь хүртэл дулаацуулсан би.

Шидэт ягаан өнгө

Алгаа наранд үзүүлж араас нь ажвал

Хурууны салаа, хумсны завсраас

Хурмастын өнгө улбартан цацарч

Хүн болж хаанаас ирснээ

Хожим хаа очихоо
 Харчих шиг...

Үүрдийн хоосонд оршигч үхэшгүй мөнх тэрээр

Шидэт дулаан шившлэг шивнэж

Аянга цахилгаан мэт тэсрэлт

Алаг зүрхэнд амилуулж

Элсэн цагийг 

Эхийн минь хэвлийд эргүүлж

Үхлийн зөнгөөр сүлсэн тэртээх өдөр

Үр хөврөл байхдаа би ийм өнгөтөй байсан.

сэтгэлрүү шагайгч Түүнд

Энэ бичлэг тийм мундаг шүүмж энээ тэрээ бишээ. Би угаасаа тийм юм бичиж чадах ч үгүй.  Г.Аюурзанын шүлгүүдээс цөөхөн хэдийг түүж бичээд доор нь сэтэгэгдэл маягийн юм л бичсэн төдий. Ер нь анхнаасаа шүлэг "тайлбарлах" нь утгагүй байх. Нэгэнт төгс хэлбэрээ олчихсон зүйлийг жонхууруулж хүрээг нь явцууруулж өөрийнхөө төсөөллийн хэмжээнд хязгаарлах гээд байж магадгүй. Өөртөө зориулж зүгээр л нэг ийм тэмдэглэл үлдээмээр санагдаад бас Аюурзаныг мэддэггүй, эсвэл уншаад "ойлгодоггүй" гээд байдаг хүмүүсийн бодлыг өөрчилж хорхойг нь хөдөлгөж магадгүй гэж горьдлоо.

Тэмдэглэлээ уншсан тухай тэмдэглэл

Тэмдэглэлийн дэвтрээ нуур мэт дэлгээд
Тэр дунд нь би завьчин мэт аялав.
Шүлгийн мөрөөр аргамжсан
Дурсамж минь
Эмх цэгцгүй, энд тэндгүй...
Аялагч би амтархан, сониучирхан,
Зүүд мэт бодьтой бас бодьгүй
Төсөөллийн тэр л ертөнцдөө
Зургаан мэдрэхүйгээ шургуулж
Тайвуу уужуу аялах ахул: